Okay, so, I was in the train, from rehearsal with my new band (omg exciting!) in Leeuwarden, back to Enschede. In... Deventer I got into a train, a woman older then I am, got on before me. I saw her arm.
I don't know, maybe I've got a tendency to look at other peoples arms, expecting to see something out of a habit, or maybe I actually hope (?) to see something.
Anyway, she got her arms full of scars. Upper and lower, upside and downside. Scars scars scars.
I've seen that before, people with scars. But you have like 3 different scar-people.
The ones who lead a normal life with falling and scratchy cats and bunnies
The ones who have scars that make you go like "hm.. is that normal?"
And the ones with scars that make you want to stare at them because you know they did it themselves, and they did it a lot. (at least, I want to stare when I see this)
Well, she was category 3. And so I was staring (I did my best to make it so normal possible).
And I actually was kind of proud of her? I mean, it was noticeable. Really noticeable. But she was wearing short sleeves, and doing stuff with her arms like a normal person.
Now actually, when I see those kind of arms (the upper, lower, up, and downside arms) I get this sort of happy feeling I never cut myself on the upside of my arms. And only a little on my upper arms. This might even feel like an achievement from time to time. And this same feeling of achievement from my side, actually made the pride I felt for her even bigger.
When I feel like wearing short sleeves I do it. And I don't really care then. But I do sometimes watch my movements, how I grab stuff from people, how I put my hair into a ponytail when I've got no sleeves.
Maybe there is something liberating about scars everywhere on your arms if you view it from this point. I am able to hide it a bit, bit she was not, not with short sleeves anyway.
But well, maybe there's nothing liberating about it.
I don't really have a point here I guess. But I think that's okay. The feeling this 'experience' gave me was.. kind of great. I think the pride I felt for her, even may have been for myself a little.
I wanted to talk to her, to say something, how cool I thought it was she was walking around like this. That I know it might be hard, but that I'm sure she's an inspiration for more people than just me, walking around like this.
But I didn't say anything of course, because I'm a chicken.
Love,
Fleur
Mooie post. Tof dat je dat hier deelt :) Daar mag je ook wel trots op zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk heb geen littekens op mijn armen, wel eczeem, en soms durf ik met opgestroopte mouwen met mensen te praten. Dan let ik ook op mijn bewegingen, en merk ik dat ik de binnenkant van mijn armen niet teveel laat zien. Want mensen kijken. Niet iedereen heeft de wijsheid in te zien dat medelijden je juist klein maakt. Het is iets gevaarlijks: je kunt erin gaan geloven en je gaan gedragen naar die slachtofferrol en dat is olie op het vuur... bij mij tenminste.
BeantwoordenVerwijderenIk geloof erin dat mijn eczeem iets is waar ik zelf verantwoordelijk voor ben, door mijn keuzes (bijv voor voedsel of door te krabben etc). Ik probeer er niet slachtoffer van te zijn, en me er niet voor te schamen. Het is moeilijk trots te zijn, als je schaduwkanten altijd zo open en bloot zichtbaar zijn op je huid...
Dus ja, ik herken je verhaal een beetje. Ik wou dat ik ook zo'n inspirerend iemand tegenkwam op de trein :)
Het geeft ook wel aan dat door jezelf helemaal te accepteren je als een steentje in een vijver bent, en op wat voor manier die positiviteit verspreid kan worden... Ik bedoel, dat is zo'n theorie die je wel eens hoort, maar zoiets maakt het wel mooi duidelijk ineens!
Dankjewel! :)
BeantwoordenVerwijderenIk kan me voorstellen dat dat ook moeilijker is.. want hoewel jij vind dat je er verantwoordelijk voor bent, ik heb echt die littekens zelf gemaakt, door een keuze en vervolgens door een actie. Misschien is het daarom iets makkelijker om het te accepteren? En omdat ik er klaar mee ben, ik weet dat het altijd zo hetzelfde blijft, niet minder of erger wordt (ja misschien verkleurd het een beetje). Misschien werkt dat ook wel mee..
En het is inderdaad moeilijk om trots te zijn op je schaduwkant, maar het is makkelijker om trots te zijn op het feit dat je je schaduwkant het licht laat zien, in plaats van dat je hem altijd in het donker houdt. (Is dit een te ingewikkelde metafoor? ;))
Misschien kom je nog wel eens zo iemand tegen, ik hoop het in ieder geval voor je! :)
Ja, zo had ik het nog niet gezien, maar dat is wel een hele mooie gedachte inderdaad.. tof!
Oja, zo had ik er nog niet over nagedacht... Het is toch fundamenteel anders. Bij mij is het niet stabiel, ik heb ook die angst dat het nog twintig keer erger kan worden, of dat het juist geneest en wat moet ik dan? Misschien een gekke gedachte maar het is na zo'n lange tijd toch moeilijk zoiets los te laten wat al zolang je identiteit bepaalt. Terwijl ik het nu juist moet accepteren dat het er zit, dat het bij me hoort. Warrig verhaal, lekker tegenstrijdig :P
BeantwoordenVerwijderenIk snap je metafoor wel. Daar valt inderdaad wel makkelijker mee te werken :)