Mist

"Iedereen wil oud worden maar je wil het niet zijn." zei mijn 94-jarige oma gisteren toen ik bij haar op bezoek was. Een gesprek voeren vind ik altijd wat lastig, omdat ze heel erg doof is. Maar naar haar luisteren vind ik fijn. Hoewel ze nu echt warrig begint te worden zegt ze ook vaak dingen die heel waar zijn. Zoals de uitspraak van hierboven.
Het is heel verdrietig om iemand de realiteit kwijt te zien raken, dit zag ik ook bij mijn lieve opa (niet haar man, maar de man van mijn andere oma, hij leed aan alzheimer). Ze merken het zelf ook, je ziet ze zoeken en verward kijken; er klopt iets niet maar de mist is te dik om te door heen te kunnen kijken.
Net zoals destijds bij mijn opa probeer ik er ook de humor van in te zien. Zoals hij binnen 10 minuten 3 keer de kamer in kon lopen met de vraag of je nog koffie wilde, zo maakte mijn oma gisteren een opmerking waar ik nu nog om na-gniffel. Mijn vader werkt in een zwembad, ze zei tegen hem: "Ja Ger, jij zult het nu wel druk krijgen, nu ze de Zuyderzee gaan sluiten."
(Vlak daarvoor vroeg ze nog of ik nog geschaatst had, nee oma, helaas niet, zei ik maar met een glimlach.)

Ik vraag me af hoe alles in haar hoofd er uit ziet.. ze snapte namelijk wel heel goed waar we waren, wie wij waren en dat (bijvoorbeeld) de Tweede Wereldoorlog geweest is.
Een rare mengelmoes van beelden die constant in beweging zijn, zo stel ik het me voor, een mix tussen vroeger en nu, die vaak naadloos in elkaar overloopt, maar soms ook niet. Als in een droom, waar dat ook gebeurd. Al word je daar dan nog uit wakker.

(Op de foto zie je overigens mij als klein meisje met mijn oudste zus. Ik zocht een foto die ik ooit van mijn oma maakte maar kon hem niet meer vinden..)