Maandelijks verhaal #1: Anticonceptie & het spiraaltje

Ja, deze blog gaat over menstruatie, hormonen en anticonceptie. Mocht je een watje zijn en daar niet tegen kunnen (;-)) zou ik nu dan maar stoppen met lezen. 

Eerlijk gezegd zat ik al best wel lang er over na te denken hier een blog over te schrijven, maar durfde het niet. Ik schaamde me er voor; ik weet natuurlijk niet wie het allemaal gaat lezen. En is dat niet heel gek, en vies? Om hier over te schrijven? Is het niet iets persoonlijks wat we allemaal voor onszelf moeten houden?

Maar ik vond het zelf juist super fijn om ervaringen van anderen te kunnen lezen, daar heb ik zo veel aan gehad! En je schamen voor iets wat juist heel natuurlijk is? Dat is toch eigenlijk van den zotte? Dus hier gaan we. In de hoop dat anderen ook ooit iets aan mijn ervaringen zullen hebben.

De eerste keer

Ik denk dat iedere vrouw de eerste keer ongesteld worden nog heel goed weet. Toch? Ik was 11 (denk ik? Ik zat in groep 8) en ging die dag naar mijn 3 verzorgpony's met 2 andere vriendinnetjes. Gelukkig heb ik 3 oudere zussen en een moeder die me al hadden voorbereid, want toen ik op de wc zat en bloed zag dacht ik gelukkig niet dat ik dood ging. Ik vertelde het mijn moeder, die me vertelde wat ik nu kon doen; maandverband, tampons, hoe je ze gebruikt etc.

Achteraf verbaast het me dat ik gelijk een tampon pakte en 15 minuten laten op de fiets naar de pony's zat. Het was helemaal niet zo'n big deal. Ik weet ook nog dat ik het vertelde aan die vriendinnetjes. En dat het verwisselen van die 1e tampon nog wel echt een gedoe was. En dat ik het ook wel een beetje vies vond.

Deze super schattige print van Krize kun je hier kopen.

De Pil

Wauw ik weet dit niet eens zeker meer (waar is m'n geheugen naartoe?) maar volgens mij ging ik pas rond mijn 17e of 18e aan de pil, toen ik een vriend kreeg. Was toch wel handig dacht ik toen. 

Ik ben altijd heel serieus met zulke dingen uitzoeken dus na heel veel lezen en informatie zoeken, besloot ik dat ik de Yaz 24+4 wilde. Dan had je, volgens de fabrikant, maar 4 stopdagen en daardoor minder hormoonschommelingen. Maar mijn huisarts vond blijkbaar dat mijn mening er niet toe deed en schreef me, zelfs nadat ik zei dat ik het niet wilde, eerst de 'normale' pil voor. "Probeer maar 3 maanden en als het niet bevalt kom je dan maar terug."

Dus 3 maanden later kwam ik de andere pil eisen. Wat een zak was die dokter eigenlijk. Je moet zelf kunnen beslissen wat je in je lijf stopt. 

Vanaf toen gebruikte ik de Yaz 24+4, ik ben er een paar maanden mee gestopt toen ik geen relatie had en begon daarna weer. Het beviel wel, maar dat gedoe steeds met die pillen.. ik vond het geen fijn idee dat als ik er ook maar één even vergat het gelijk 'fout' kon lopen. Daarnaast zit trombose in de familie, wat de pil ook gevaarlijker maakt.

Dus zo'n 2 jaar terug besloot ik, na lang erover gelezen te hebben, voor een mirena spiraaltje te gaan. Een hormonaal spiraaltje dus. Grappig was dat 2 andere klasgenoten rond die tijd ook een spiraaltje lieten zetten en we een beetje ervaringen uit konden wisselen.

Spiraaltje

Het laten plaatsen was pijnlijk (en awkwaarrrrrddd), en de rest van de dag was ik niet heel veel waard, maar het viel eigenlijk heel erg mee. Na een paar maanden had ik nergens last meer van én was ik niet meer (echt) ongesteld. Yolooooo.

Iets langer dan een jaar ging het helemaal prima, maar op een gegeven moment begon me minder goed te voelen, psychisch; minder stabiel, verdrietiger, boos, erg onzeker. En ook mijn lichaam begon te veranderen; moe en weinig energie, extreem gevoelige borsten (echt, een shirtje dragen zonder bh deed al te veel pijn), regelmatig een naar zeurend gevoel in m'n onderbuik en geen zin meer in seks (je had me kunnen zeggen dat ik de rest van m'n leven in een klooster zou moeten leven en het had me niks uitgemaakt). 

Aan het begin legde ik geen link met het spiraaltje, ik dacht gewoon dat ik een crazy bitch was/werd. Maar toen dat zeurende gevoel in mijn onderbuik bleef aanhouden begon ik me toch af te vragen of het niet daar iets mee te maken had. Het voelde echt alsof er iets fout zat in m'n baarmoeder. Ik begon te googelen en kwam verschillende blogs en sites tegen met verhalen waar ik me in herkende, en waar ik enorm van schrok. Ook begon ik meer te lezen over natuurlijke anticonceptie.

Sayonara spiraaltje

Ik twijfelde een paar weken en besloot toen toch de dokter te bellen. Die vertelde mij dat mijn klachten hoogstwaarschijnlijk niet van het spiraaltje kwam, en dan als ik de mirena er uit liet halen ik de klachten waarschijnlijk zou houden. En dan moest ik weer aan een andere vorm van anti-conceptie en al dat gedoe.. Kortom; gewoon er in laten zitten volgens haar.

Dus twijfelde ik weer een paar weken. En intussen ging het slechter en slechter met me. Uiteindelijk hakte ik de knoop door en maakte een afspraak om het spiraaltje er uit te halen. Dit was 3 november.

Dezelfde dag nog was het constante gezeur in mijn baarmoeder weg, ook heb ik geen moment meer last gehad van pijnlijke borsten én had ik je uitgelachen als je me naar het klooster had willen sturen. 

Mentaal voel ik me nog niet 100%, dat kan nog liggen aan de 'mirena crash' (het kan zo'n 6 maanden duren voor de mirena hormonen uit je lichaam zijn en je weer een natuurlijke hormonale balans hebt, en dat heeft ook weer allemaal gevolgen) maar ik zit ook in een best lastige tijd in mijn leven, misschien moet ik het even tijd geven. (En een rapper worden, check die rijm swa, ik ben een geboren rapper G) Ook ben ik nog steeds erg moe, iets waar ik al zo'n 8 jaar last van heb, maar toen ik laatst mijn bloed liet testen was D ook erg erg laag. Hier neem ik nu een fancy vegan vitamine spray voor.

Oke, genoeg voor vandaag. Er komt sowieso nog een deel 2 aan. Waar ik verder bazel over menstruatie en het ga hebben over waarom tamponies niet chill zijn.
Misschien ook nog wel een deel 3. Over natuurlijke anti-conceptie.

Oja en het wordt dus geen maandelijks verhaal. Daarmee doel ik op menstruatie. Joe!