Opluchting

Foto door de allerliefste Rosa de Weerd natuurlijk.

Zoals ik een tijdje terug al schreef toen ik de naam van mijn blog veranderde: ik ga even stoppen met muziek. De afgelopen 4 jaar aan het conservatorium waren heel mooi, maar ook heel zwaar. Zo zwaar dat ik mijn plezier verloor in mijn (tot dan toe) grootste passie; het schrijven van verhalen op muziek en het vertellen van die verhalen aan anderen.

Niet per se dat het de studie was, maar waarschijnlijk vooral mijn kijk op de studie, op mijzelf. Een moeilijk zelfbeeld maakt zo'n persoonlijke studie ook moeilijker.

Maar goed, de titel leest 'opluchting' dus laten we daar eens over beginnen.

Toen ik, een maand geleden ongeveer, besloot niet meer op te treden en even een muzikale sabbatical in te lossen, stonden er nog 3 optredens in de planning; een huiskamerconcert met Tineke bij super toffe voormalig coach Sanne Mus, en 2 optredens op festival Explore the North in Leeuwarden.

Eerst keek ik erg op tegen alle 3. Maar hoe dichter bij ze kwamen hoe meer ik er toch wel zin in had. Zeker toen ik optreden 1 gehad had, en dat leuk was.

Van tevoren had ik besloten alleen liedjes te doen waar ik zelf zin in had. Beetje jammer dat ik heel erg last had van m'n keel en niet zo makkelijk kon zingen als normaal, maar alsnog ging het goed.

Tijdens het eerste optreden had ik nog wel last van iets wat een van de redenen is dat ik niet meer kan genieten van muziek. Tijdens (ja, echt tíjdens het spelen/zingen van de nummers) waren mijn gedachten: Vinden ze het wel leuk? Nee ik denk het niet. Ze vinden het saai. Ze vinden het kut. Ze willen dat ik stop. Ze willen niet nog een liedje horen ze vinden het vreselijk. Oh kijk, kijk ze eens kijken. Ze vinden het niet leuk. Vind ik het wel leuk? Pff die liedjes van mij ook.. die zijn echt niet goed hoor. Slaat nergens op. Ik ga straks ook vast een fout maken. Oh god, ja, een fout! En dan! Ik kan niet eens piano spelen! Wat doe ik eigenlijk? Ja ik kan maar beter stoppen, ze vinden het toch niet leuk. (En dan na afloop toch hele goede reacties krijgen.)

Ha! Belachelijk hè? Vind je het gek dat optreden niet meer leuk is. Maar goed, hoe ik het moet stoppen..? (Lichte) onzekerheid hoort wel bij een muzikant/kunstenaar, maar onzekerheid in deze mate is een spelbederver.

(Jezus, nu al een lang verhaal. Ik moet even ventileren merk ik. Misschien is dat interessant, misschien niet. ;-))

Bij de laatste 2 optredens had ik die gedachtes ook wel een beetje, maar ik dacht ook dit: "Ja fuck deze, dit zijn mijn laatste optredens.. misschien wel voor altijd (je weet het niet). Ik ga dit mezelf niet laten verpesten hoor, ik wil er nu gewoon nog even van genieten. Genieten van de liedjes zingen die ik zelf ooit schreef. Mezelf meevoeren in de emoties en zanglijnen."

En dat werkte best goed. Doordat het voor mij 'de laatste 2 optredens' waren, kon ik er ineens beter van genieten.

En opluchting. Ik voelde opluchting, nu ook. Ik was relaxter in het weekend. Fijner in m'n hoofd. Praatte makkelijker met mensen die ik niet (goed) kende. Het voelde alsof ik vol met liefde zat. (Kan ook komen doordat ik The Zahir van Paolo Coehlo aan het lezen ben, jezus, die man is toch echt wel een genie)

Ik heb er ruimte door gekregen. In mijn hoofd en lijf en hart. En ik krijg ineens zin om liedjes te coveren en een band bij elkaar te zoeken. Die tweede wacht ik nog maar even mee, maar die eerste lijkt me toch wel leuk. Toch een goed teken lijkt me.

Voor de mensen die mijn blog nog niet zo lang volgen en denken; 'chick, waar heb je het over?'
Ik ben dus singer-songwriter, en liedjes vind je hier ergens.